Prakash Shetty on Baba Ramdev

More Here

Mathrubhoomi (Motherland): A Nation Without Women

WE are a fascinating land of amazing contrasts. In the land of Seeta, Saraswati and Durga, women face depths of depravity. Uttar Pradesh, India's most populous state, witnessed more than a dozen rapes in about 72 hours. And this is a state that not just sends the largest number of lawmakers to Parliament, it is ruled by a powerful woman. Things are not dramatically different in rest of the country. In fact, national capital New Delhi is also the “rape capital” of the nation.

The largest democracy on the planet is turning increasingly inhospitable to the other half of the population. For all its breathless economic growth of recent years, India reports a high incidence of sexual assaults on women, one of the highest in the world. As many as 85 percent of women in New Delhi fear being sexually targeted when they step out of their homes.

Again, New Delhi is ruled by a woman chief minister, Sheila Dikshit. Indeed, for the first time in our history, we have four women heading four crucial states, not to forget Sonia Gandhi, the Congress president and the power behind Manmohan Singh's throne.

In fact, women have never had it so good in terms of both political and economic empowerment. They just do not beat boys every year in every examination, they have been challenging male dominance in virtually every sphere of activity— from banking and business to Bollywood to sports and in professions that have traditionally been male bastions.

Yet this extraordinary economic and political ascent of Indian women has also seen a disturbing and proportionate rise in crimes against the fair sex, probably a natural progression of male chauvinism. This silent war on women is not confined to sexual abuse and harassment at work place and in colleges and universities. We are killing women even before they arrive in this world. While we have always been a sexist society, science and new technology have honed our deep-seated prejudices and old-fashioned insecurities to a deadly perfection.

The 2011 census of India offers disturbing findings. The gap between the number of girls per 1,000 boys has widened to 914, a decrease from 927 a decade ago. The girl child in India is fast becoming an endangered species, thanks to an increasing use of what is euphemistically known as "gender selection." This is nothing but cold blooded murder, as ruthless as the heinous practice of the pagan Arabs and ancient Rajputs to bury girls alive in the name of some elusive honor.

As India gets richer and its economic growth rate competes with China, it's increasingly shutting the door on its girl children. And female feticide or the so-called sex selection using ultrasound technology is not limited to metros or big cities anymore.

Thanks to our economic liberation and an increasingly profit-driven medical industry, the blessing of ultrasound technology has now invaded the remotest parts of rural India. Identifying and eliminating female of the species has become a massive, self-feeding industry. Indeed, it's a booming market out there that sells death and thrives with hospitals, companies selling ultrasound machines and prospective parents of course all being part of a conspiracy of silence. Ironically, India's most prosperous states, Gujarat, Punjab and Haryana, are also its deadliest for girls. Being 10 to 15 percent of girls in these states are killed in their mothers' wombs. Over the past one decade, an estimated 15 million of girls were killed using the technology that was actually supposed to save lives.

Nearly 1500 girls are aborted everyday, as against 250 Indians who are killed in traffic accidents. Natural selection should and would have yielded an additional 600,000 girls every year. According to UNICEF, some 7,000 fewer girls are born every day than ought to be. The financial capital and home of the Bollywood dream industry, Mumbai, boasts a ratio of 874 girls, one of the lowest in the country. Jhajjar district in Haryana could well be the capital of female feticide, with 774 girls against 1,000 boys. No wonder in recent years the ratio of women across the billion plus nation has fallen to alarming proportions.

This was perhaps only inevitable in a culture in which boys have always been celebrated and pampered and girls made to feel unwelcome like nowhere else in the world. The child sex ratio is only emblematic of the status of women in the country.

Stand back and look at the issue: This is nothing but another form of rape and abuse. Except it enjoys the sanction of society. Killing machines that these “ultrasound clinics” essentially are do not operate in secret. They do business with impunity in full public view and right in the heart of our cities and towns and no eyebrows are raised. And all this has been happening right under the nose of successive governments led by Sonia Gandhi's Congress and the sole champions and defenders of Mother India, Bharatiya Janata Party.

It's not as if there are no laws.  The Prohibition of Sex Selection Act or PNDT came into being in 1994 but has never been enforced. In 2001, the Supreme Court ordered central and state governments to strictly enforce the law by forming vigil squads. Little has changed though.

Indeed, the last decade has turned out to be the deadliest yet for girl children. Why do we insecure and arrogant men forget that our own existence is owed to women? Would we exist without the existence and magnanimity of our mothers? And I say this as a son, brother and father of girl children. We should be ashamed of ourselves and what we have visited on our women over the years and decades. Who has given us the right to deny a fellow human something that does not belong to us? Since when have we become God? The giving and taking of life is the right of the One who gave us life too.

Where do we go from here, or rather, where would we end up with our sick, morbid obsession with boys and lethal aversion to girls? Some answers are offered by a chilling, if slightly skewed, film called Mathrubhoomi (Motherland): A Nation Without Women. The movie is set in a future Indian village that, yearning for a boy, kills its newborn girls one after another. It eventually ends up as a village with no women. So the men try to quench their natural cravings with the help of porn and animals. When a father finally finds a bride for his youngest son, she ends up being "used" not just by the entire family but the whole village. I know the movie is absurdly exaggerated. But if we are going the way we are going, we could very well end up in another Mathrubhoomi.

Aijaz Zaka Syed in Arab News. Here

BBC to show film on the Prophet Muhammad(PBUH)'s life

The BBC is to trace the journey of the Islamic prophet Muhammad (PBUH) for a new series which is claimed to be a first for British television. 

Al Jazeera reporter Rageh Omaar will present the three-part programme for BBC2, following in the Prophet's footsteps from Makkah and along the journeys he took during his life. 

To ensure the programmes are in line with Islamic tradition, they will not depict the face of Prophet Muhammad(PBUH) or feature dramatic reconstructions of his life. 

The Life Of Muhammad(PBUH) is to be screened next month and will follow events such as his migration to Madinah and the founding of the first Islamic constitution, through to his death. It will also examine his legacy and the impact of the faith he established. 

The trio of hour-long films have been made by Faris Kermani, the director and producer of Channel 4 series Seven Wonders Of The Muslim World. 

The BBC's commissioning editor for religion and ethics, Aaqil Ahmed, said: "For some people in the UK, Prophet Muhammad (Pbuh) is just a name, and I hope this series will go some way to explaining who he was, how he lived, what his prophetic message was, and how all of this compares to his legacy today.

"This is a very timely landmark series filmed in Saudi Arabia, Jerusalem, Syria, Turkey, the USA, the UK and Jordan. It features comment from some of the world's leading academics and commentators on Islam - a subject that many people may know little about." 

The BBC said the programmes would raise questions about Islam's role in the world today and explore "where Islam's attitudes towards money, charity, women, social equality, religious tolerance, war and conflict originate". 

Omaar is a former world affairs correspondent for BBC news who joined Al Jazeera's English service in 2006. 

He said: "The details of the Prophet Muhammad(PBUH)'s life really are little known, and I hope that my series will - for many - shine a light on the very beginning of Islam, taking viewers to the heart of this faith, illustrating just how the Prophet Muhammad(PBUH)'s life and legacy is as important today as it was over 1,000 years ago."

A report in The Independent. Here

Don't report bad news from India!

It was the writer and activist Arundhati Roy who set foreign journalists in India busily chattering recently. In an interview with Stephen Moss in the Guardian, Ms Roy was discussing the Maoist and Adavasi “resistance” to encroachment on tribal lands. Mr Moss, asked her why, “we in the West don’t hear about these mini-wars?”. Ms Roy replied: “I have been told quite openly by several correspondents of international newspapers, that they have instructions – ‘No negative news from India’ – because it’s an investment destination. So you don’t hear about it. But there is an insurrection, and it’s not just a Maoist insurrection. Everywhere in the country, people are fighting.”

Mr Moss’s response was: “I find the suggestion that such an injunction exists – or that self-respecting journalists would accept it – ridiculous. Foreign reporting of India might well be lazy or myopic, [Thanks Stephen, that's very decent of you.] but I don’t believe it’s corrupt.”

I’ve been thinking about what both of them said, and discussing the matter with some colleagues based in India. I’ve never received a “no bad news” order from London and the colleagues I spoke with insisted that neither had they. Several things struck me:

In the last decade or so India has certainly been successful in re-branding its international image. Where once it was seen as a hopeless, overwhelmingly poor country, there has instead been focus on a newly aspirational middle-class and economic progress, the new “Shining India”. As a result, there are fewer stories about malnutrition (which still haunts huge numbers of Indians) but more about new airlines, coffee shops, call centres, the World Is Flat, eight per cent growth and the attendant changing structure of society, especially in urban India. Though things have probably shifted too much, the change in focus is understandable enough; the media is always looking for something new, something different, to report on.  I also think that in India – as elsewhere in the world – the priorities of Western corporations sometimes find their way into the news agenda; every month or so, some article will ask when India will finally allow the likes of Wal-Mart and Tesco to operate here.

Since writing this, I’ve been contacted by a colleague who said they cannot interest their “editors in anything but stories of shiny new India”. When this person “pitches stories on issues of poverty, development, or those being left out of the Great Indian Miracle”, they are told it’s “old news”. The appetite of their desk is entirely for stories of growth and positive change.

This journalist says they did not speak to Ms Roy. Furthermore, this journalist said they had been told by a colleague who works for another international publication of an “identical problem”. The correspondent said their colleague was told by their desk: “Report the news. It is not news that there are poor people in India.”

Andrew Buncombe in The Independent. Here

A pen that reads Quran!

What is so special about Quran reading pen? Well, the pen can read any verse of the Quran loud and clear. All one has to do is to touch it on any page or verse and listen to the Arabic version.

One can also choose the voice of famous reciters such as Abdul Rahman Al Sudais, Abdul Baset Abdu Essmad, Ali Al Hudhaifi, Sa'd Al-Ghamidi.

This is not all. Translation of the Koran is also available just at the push of a button. You can go for English, German, Urdu, Persian and French versions.

In good demand

This Chinese product is in good demand at the chains of Himalaya Book store in the city of Hyderabad. It comes with a copy of Quran printed in rich Usmani font, a functional manual, ear phones, charger and a Tajweed Book — all at Rs. 3,750.

“For people who do not know the Arabic script, the pen is of great help. They can learn to read Quran in the right diction. Others can also improve their recitation,” says Abdul Momin, manager at the Himalaya Book store.

The Tajweed Book is an added attraction. With the help of the pen, one can learn to pronounce the Arabic alphabets with the right intonation.

The pen has a four GB memory with TF card option to extend it. There is also the recording option and a built-in speaker with USB port.

Interestingly, the pen can read only the accompanying Quran and Tajweed Book since it connects with the special ink used in the print. For the devout, there is something new to look forward to this Ramzan.

J. S. Ifthekhar in The Hindu. Here

You would love see this photo again and again and again..!

An activist of the Krishak Mukti Sangram Samiti takes it out on a policeman during a demonstration in Guwahati on Wednesday.

A report in Hindu. Here and Here

ஜமாஅத்தே இஸ்லாமி ஹிந்தில் மஸ்லக் பற்றிய பிரச்னைகளே இல்லை: அமீரே ஜமாஅத் பேட்டி - நான்காம் பாகம்

m முஸ்லிம் சமுதாயத்தில் மஸ்லக் தொடர்பான சர்ச்சைகள், விவாதங்கள் இன்றும் நீடிக்கின்றனவே! இன்றும் அனல் பறக்கும் விவாதங்களும் சூடான சர்ச்கைகளும்தாம் புகழ்பெற்ற மார்க்க மதரஸாக்கள் வெளியிடுகின்ற பத்திரிகைகளை ஆக்கிரமித்திருக்-கின்றனவே! (இன்று நாட்டில் பத்திரிகை வெளி-யிடாத மதரஸாவே இல்லை என்கிற அளவுக்கு மதர-ஸாக்கள் அனைத்தும் பத்திரிகைகளை வெளியிட்-டுக்கொண்டிருக்கின்றன) கடந்த 25 ஆண்டுகளில் இந்தச் சமுதாயம் மிகக் கடுமையான நெருக்கடிகளை-யும் மிகப்பெரும் பிரச்னைகளையும் சந்தித்து நிற்-கின்றது. என்றாலும் மஸ்லக் தொடர்பான சர்ச்சை-களுக்கும் சண்டைகளுக்கும் தான் முடிவே இல்லாத நிலைமையைப் பார்க்கின்றோம். நம் நாட்டில் மட்டும் ஏன் இந்த நிலைமை? இதற்கு யார்தான் பொறுப்பு? இந்த நிலைமையை எப்படித்தான் மாற்றுவது? ஒரு மார்க்க அறிஞர் என்கிற நிலையில் உங்களுடைய கருத்துகளைச் சொல்லுங்களேன்.

மௌலானா சையத் ஜலாலுத்தீன் உமரி: இன்று நாம் சந்தித்து நிற்கின்ற முக்கியமான முரண்பாட்டை நீங்கள் குறிப்பிட்டிருக்கின்றீர்கள். உலகம் முழுவதும் முஸ்லிம்கள் மத்தியில் ஃபிக்ஹு தொடர்பான விவகாரங்களிலும், மஸ்லக் தொடர்பானவற்றிலும் கருத்து வேறுபாடுகள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. ஆனால் இந்தக் கருத்துவேறுபாடுகள் இந்தியத் துணைகண்டத்தில் (இந்தியா, பாகிஸ்தான், பங்களாதேஷ்) முற்றிப்போய் கடுமையாகியிருப்பதைப் போன்ற நிலைமையை உலகில் வேறு எங்குமே பார்க்க முடியாது.

இதற்குப் பல்வேறு காரணங்கள் இருக்கின்றன. முதலாவதாக, இந்த மஸ்லக்குகளை ஏற்றுக்கொண்டிருப்பவர்கள் இவற்றையே சமுதாயத்தின் முக்கியமான பிரச்னையாகப் புரிந்துவைத்திருக்கின்றார்கள். இன்னும் சொல்லப்போனால் அவர்கள் இவற்றையே உண்மையான மார்க்கமாகவும் நினைத்துக்கொண்டிருக்கின்றார்கள். இதனால் தம்முடைய மஸ்லக்குக்கு ஆதரவாக வாதிடுவதை மார்க்கத்திற்குச் செய்கின்ற மிகப்பெரும் சேவையாகவும் இவர்கள் நினைக்கின்றார்கள். மஸ்லக்குகளின் உயிர்நாடியே இந்தப் பிரச்னைகள்தாம் என்று இவர்கள் நினைக்கின்றார்களோ என்றும் தோன்றுகின்றது. இதனால் இவர்கள் எதிராளியின் மஸ்லக்கை சகித்துக்கொள்வதற்கு எந்த நிலையிலும் முன் வர மாட்டார்கள்.

இது தொடர்பாக இரண்டு விஷயங்களைக் கருத்தில் கொள்வது அவசியமாகும்.

முதலாவதாக மஸ்லக் தொடர்பான இந்தக் கருத்து வேறுபாடுகள் மார்க்கம், ஷரீஅத் தொடர்பான கொள்கை சார்ந்த கருத்துவேறுபாடுகள் கிடையாது. அதற்கு மாறாக இந்தக் கருத்துவேறுபாடுகள் அனைத்தும் சில சட்டங்கள், பிரச்னைகள் தொடர்பானவையே. அந்தச் சட்டங்கள், பிரச்னைகள் குறித்து ஷரீஅத்தின் நிலைப்பாட்டை அறிய முற்படும்போது ஏற்படுகின்ற கருத்து வேறுபாடுகள்தாம் இவை. இந்தப் பிரச்னைகளோ மார்க்கத்தின் அடிப்படைகளுடன் தொடர்புள்ள பிரச்னைகள் அன்று. அதற்கு மாறாக அவை கிளைப் பிரச்னைகளாக, பகுதிப் பிரச்னைகளாகத்தான் இருக்கின்றன. குர்ஆனும் நபிவழியும்தாம் இறுதி ஆதாரங்கள் என அனைத்து மஸ்லக்குகளைச் சேர்ந்தவர்களும் ஏற்றுக்கொள்கின்றார்கள். அதன்படித்தான் செயல்படுகின்றோம் என்றே அனைவரும் வாதிடுகின்றார்கள். ஆனால் சில சட்டங்கள், பிரச்னைகள் தொடர்பாக அவற்றுக்குச் சான்றாக முன்வைக்கப்படுகின்ற சான்றுகள் குறித்துதாம் கருத்து வேறுபாடுகள் ஏற்பட்டுள்ளன. எந்தவொரு மஸ்லக்கையும் ஆதாரமற்றது என்று சொல்லிவிட முடியாது. அனைத்துமே தமக்கென ஆதாரங்களையும் சான்றுகளையும் கொண்டிருக்கின்றன. இந்தச் சான்றுகளை மையப்படுத்தித்தான் வாதங்களும் சர்ச்சைகளும் மேற்கொள்ளப்படுகின்றன. இந்தச் சான்றுகளின் அடிப்படையில் எந்தப் பிரச்னையில் எந்த மஸ்லக்குக்கு முன்னுரிமை இருக்கின்றது என்கிற கோணத்தில்தான் விவாதம் நடக்கின்றது. இதனை நெஞ்சத்தில் பசுமையாக வைத்திருந்தால் கருத்துவேறுபாட்டில் கடுமையோ, தீவிரமோ ஏற்படுவதற்கு வாய்ப்பே இல்லை.

இந்த மஸ்லக்குகள் தொடர்பாக சர்ச்சைகள், வாதவிவாதங்களில் மூழ்கிப்போவதால் தீனின் உண்மையான நோக்கம், அதன் அடிப்படைக் கோட்பாடுகள் ஆகியவை அமுங்கிப் போகின்றன; இறைவனுடனும் இறைத்தூதருடனும் தொடர்பும் பற்றும் மழுங்கிப் போகின்றன; நடத்தையிலும் எண்ணத்திலும் உயர்ந்தோங்க வேண்டும் என்கிற ஆசையும் கைரே உம்மத்தாக இருக்கின்றோம் என்கிற எண்ணத்தெளிவும், தன்னுடைய வெற்றிக்காகவும் உலகின் வெற்றிக்காகவும் அந்த மார்க்கத்திற்காக சுறுசுறுப்பாக செயல்பட்டாக வேண்டும் என்கிற கடமையுணர்வும் மறந்துபோகின்றன; இன்றைய காலத்தில் இஸ்லாம்தான் ஒரே மாற்றாக இருக்கின்றது என்கிற உண்மையும் இதுபோன்ற அடிப்படையான விவகாரங்களும் பார்வையிலிருந்தும் சிந்தனையிலிருந்தும் விலகிப்போய்விடுகின்றன. இன்னும் சொல்லப்போனால் இது போன்ற விஷயங்கள் நம்முடைய பேச்சிலும் விவாதத்திலும் இடம்பெறாமலே போய்விடுகின்றன.

மார்க்கத்தைப் பற்றிய சரியான கருத்தோட்டமும் தற்போதைய நிலைமைகளில் அது நம்மிடம் வேண்டுவன எவை என்பவற்றைப் பற்றிய விழிப்புணர்வு நம்முடைய நெஞ்சங்களில் இருக்குமேயானால், இந்தக் கிளைப் பிரச்னைகளிலும் சின்னச் சின்ன சர்ச்சைகளிலும் நாம் சிக்கிக்கொள்ளவே மாட்டோம். மற்றவர்கள் செய்கின்ற இஜ்திஹாதையும் செயல்முறையையும் மகிழ்ச்சியுடன் சகித்துக்கொள்வோம். தொடக்கக்காலத்தில் நபித்தோழர்கள் அப்படித்தான் நடந்துகொண்டார்கள். அவர்களுக்கிடையிலும் சில பிரச்னைகளில் கருத்து வேறுபாடுகள் இருந்திருக்கின்றன. ஆனால் அந்தக் கருத்து வேறுபாடுகளை வைத்துக்கொண்டே அவர்கள் அனைவரும் ஒன்றுபட்டு நின்றார்கள். மார்க்கத்தின் பக்கம் மக்களை அழைக்கின்ற பணியிலும் மார்க்கத்தை மேலோங்கச் செய்கின்ற போராட்டத்திலும் தோளோடு தோள் நின்று பங்கேற்றார்கள். அந்த அழகிய முன்மாதிரியை ஏற்றுச் செயல்பட வேண்டிய தேவை இருக்கின்றது.

ஜமாஅத்தே இஸ்லாமி ஹிந்தில் இந்த மஸ்லக் பற்றிய பிரச்னைகளே இல்லை என மகிழ்ச்சியுடன் சொல்லிக்கொள்கின்றேன். மஸ்லக் பற்றிய கருத்து வேறுபாடுகளின் தீவிரத்தையும் கடுமையையும் கட்டுப்படுத்துவதில் ஜமாஅத் பெருமளவுக்கு வெற்றி பெற்றிருக்கின்றது. இன்னும் சொல்லப்போனால் ஒரு வகையில் அவற்றை முற்றாக ஒழித்துவிட்டிருக்கின்றது என்றே சொல்வேன். ஜமாஅத் அன்பர்களில் வெவ்வேறு மஸ்லக்குகளை ஏற்றுக்கொண்டிருக்கின்றவர்கள் இருக்கின்றார்கள். ஆனால் யார் எந்த மஸ்லக்கைப் பின்பற்றுகின்றார் என்கிற அளவிலும் கூட ஜமாஅத் அன்பர்கள் விசாரித்துக்கொள்வதுமில்லை; அது பற்றிய சர்ச்சையே மூள்வதில்லை. இகாமத்தே தீன் - தீனை நிலைநாட்டுதல் என்கிற உயர்ந்த, சிறந்த குறிக்கோள் ஜமாஅத் ஊழியர்களை ஓரணியில் நிற்க வைத்திருக்கின்றது. இதே போன்று ஜமாஅத்துடன் தொடர்புடைய மார்க்க மதரஸாக்கள், நிறுவனங்களிலும் கூட ஃபிக்ஹு நிலைப்பாடுகள் பற்றி விவாதம் நடந்தாலும் ஒரு குறிப்பிட்ட நிலைப்பாட்டை ஏற்றுக்கொண்டாக வேண்டும் என்று எவர் மீதும் எந்தவோர் மஸ்லக்கும் திணிக்கப்படுவதில்லை. அதற்கு மாறாக, தாமாக நிலைப்பாடு ஒன்றை எடுத்துக்கொள்வதற்கு எல்லாருக்கும் சுதந்திரம் தரப்படுகின்றது.  

தமிழில் : T. அஜீஸ் லுத்ஃபுல்லாஹ்

This is the concluding part of the interview of Ameer-e-Jamaat

Parvaz Rahmani, Editor, Dawat interviews Moulana Syed Jalaludeen Umari, Ameer-e-Jamaat. Translated by T Azeez Luthfullah. More Here 

and Here and Here and Here

Drones, death, and USA

Large or small, drones raise questions about the growing disconnect between the American public and its wars. Military ethicists concede that drones can turn war into a video game, inflict civilian casualties and, with no Americans directly at risk, more easily draw the United States into conflicts. Drones have also created a crisis of information for analysts on the end of a daily video deluge. Not least, the Federal Aviation Administration has qualms about expanding their test flights at home, as the Pentagon would like. Last summer, fighter jets were almost scrambled after a rogue Fire Scout drone, the size of a small helicopter, wandered into Washington's restricted airspace.

Within the military, no one disputes that drones save American lives. Many see them as advanced versions of “stand-off weapons systems,” like tanks or bombs dropped from aircraft, that the United States has used for decades. “There's a kind of nostalgia for the way wars used to be,” said Deane-Peter Baker, an ethics professor at the United States Naval Academy, referring to noble notions of knight-on-knight conflict. Drones are part of a post-heroic age, he said, and in his view it is not always a problem if they lower the threshold for war. “It is a bad thing if we didn't have a just cause in the first place,” Mr. Baker said. “But if we did have a just cause, we should celebrate anything that allows us to pursue that just cause.”

To Mr. Singer of Brookings, the debate over drones is like debating the merits of computers in 1979: They are here to stay, and the boom has barely begun. “We are at the Wright Brothers Flier stage of this,” he said.

Elisabeth Bumiller & Thom Shanker in The Hindu. Here and Here

Every Thirty Minutes: Farmer Suicides, Human Rights And The Agrarian Crisis In India (PDF)

It is estimated that more than a quarter of a million Indian farmers have committed suicide in the last 16 years—the largest wave of recorded suicides in human history. A great number of those affected are cash crop farmers, and cotton farmers in particular. In 2009 alone, the most recent year for which official figures are available, 17,638 farmers committed suicide—that’s one farmer every 30 minutes

A report by Center for Human Rights and Global Justice,
New York University School of Law. PDF version Here

Six steps for a prosperous India

Today we are living in a situation which is termed in global intellectuals’ parlance as the “New World Disorder.” This is where the laws, agreements, and treaties are upheld and violated for the sake of interests revolving around Geo-politics and Economics.

Hegemonistic attitude by a militarily powerful country has made this world uni-polar. Sovereignty of independent countries has no meaning for this powerful nation.

In the level of Economics, every person in this world is either a buyer or a seller. The definition of a person is either a producer or a consumer. If anybody does not fit into this definition, he or she has no reason to live in this world—may have a reason according to those capitalists—to commit suicide!!

Being part of the global village, our county is also confronted with these global issues apart from many domestic problems that are created or inherited. WikiLeaks are evident that we have mortgaged our country and the huge natural resources at the hands of global powers. Corruption is rampant; according to “Transparency International” report our position is 87th among the corrupted nations of the world.

Our three pillars of democracy namely; Parliament, Judiciary, and Executive have got rotten. The fourth estate, our media, which has to be an ombudsman, is no more a watchdog. That is why it is said; do not form opinion by reading a newspaper but by seeing your neighbors.

However, our beloved country has great potential and huge resources. The greatest among these resources is manpower. It is this power which will make India a super power in the near future. Currently India is having largest number of youth population in the world. Indian Muslim can play a vibrant role in making India a prosperous world leader. Indian Muslims are more than Japan’s population. Japanese built the country after their defeat in Second World War. We are also more than Jews in America! Jews are far less in numbers than Indian Muslims but they are virtually controlling the USA.

In this scenario, we have to do introspection and prepare long-term and short-term plans for the community development. Indian Muslims are so vibrant that they can replace this “disorderliness” in the country and the world positively.

A great scholar and scientist has identified following factors for the community development in India.

1. SPIRITUALITY
Humans alone are the spiritual being amongst millions of creatures on the earth. This creation has the “spirit of God.” The Divine spark propels human beings to attain excellence and not to get down to the level of beasts.  Spirituality does not mean meditation or performing of certain rituals. But spirituality is deep rooted in Quran and Sunnah. Spiritually attaining excellence is known as “Ehsaan” in Islamic philosophy. Spirituality compels for inclusive growth of the society. A person should think in terms of “We” not “I.” The faith tells us to adopt the colour of the Almighty.

The spirituality makes the entire community “Khair-e-Ummath” (The Best Nation).
Spirituality is not devoid of worldly affairs. It is the way to successfully live the individual and collective life with happiness, satisfaction, and gratitude to God.

2. ETHICS
It is second dimension of community revival. Ethics is more than morality. You can win the hearts and minds with ethics rather with money power. The manifestation of spirituality is ethics. It should be a USP (Unique Selling Proposition) for Muslims. A Muslim employer or an employee has to have exemplary ethics.


3. EDUCATION
Our community in the entire world and particularly in India is lacking in education. The “knowledge deficit” is our biggest problem. This is the era of knowledge. Knowledge is power. We have lost the leadership in the field of knowledge which we had possessed during the period from seventh to thirteenth centuries. The reason for this backwardness is division of knowledge between “Deen” and “Duniya.” Knowledge is monolith in Islam.

4. ECONOMICS
Economics has been the power centre that shapes the society. Our share in the Economics is very poor. There is a strong need of establishment of institutions of trade and commerce. Big joint stock companies and multinationals have nowadays donned the role of policy makers. It is the corporate giants which are powerful than parliamentarians. Prophet Muhammad (PBUH) has said, “A sound (in all sense, i.e., Faith, strength, Economics etc) believer is better than a poor believer.” Another Hadith says that poverty may lead to Kufr. Poverty will create a ‘ghettos’ culture, wherein all social evils dwell. Islamic Economic System which is free from usury (interest) is the only alternative for the present day Global Capitalistic Economy.


5. POLITICAL EMPOWERMENT
The political empowerment does not only mean sending more elected representatives to Legislatures and the Parliament. But in the democracy, empowerment can be achieved through people’s participation in good governance. This should happen at all levels. And at the same time we should try to develop new political leadership that is effective and answerable.

6. COOPERATION
There is a difference between unity and cooperation. The road to unity is tough whereas cooperation can be fostered easily. As a part of the Ummah, if we mutually cooperate for the betterment of society and community a lot can be done and a lot can be achieved! Cooperation should be intra-community and inter-community. We should seek cooperation from non-Muslims and also offer cooperation to them on all the virtuous deeds.

Syed Tanveer Ahmed in Karnataka Muslims. Here

Afghanistan's Last Locavores

MANY urban Americans idealize “green living” and “slow food.” But few realize that one of the most promising models for sustainable living is not to be found on organic farms in the United States, but in Afghanistan. A majority of its 30 million citizens still grow and process most of the food they consume. They are the ultimate locavores.

During the 12 months I spent as a State Department political adviser in northern Afghanistan, I was dismayed to see that instead of building on Afghanistan’s traditional, labor-intensive agricultural and construction practices, the United States is using many of its aid dollars to transform this fragile agrarian society into a consumer-oriented, mechanized, fossil-fuel-based economy.

In 2004, the Department of Energy carried out a study of Afghanistan. It revealed abundant renewable energy resources that could be used to build small-scale wind- and solar-powered systems to generate electricity and solar thermal devices for cooking and heating water.

Rather than focus on those resources, the United States government has spent hundreds of millions of dollars to build large diesel generators and exploit the country’s oil, gas and coal reserves. The drilling of new oil wells may provide unskilled, poorly paid jobs for some locals, but the bulk of the profits will likely flow overseas or into the pockets of a few warlords and government officials.

Patricia McArdle in New York Times. here

Eisenhower's worst fears came true. We invent enemies to buy the bombs

Why do we still go to war? We seem unable to stop. We find any excuse for this post-imperial fidget and yet we keep getting trapped. Germans do not do it, or Spanish or Swedes. Britain's borders and British people have not been under serious threat for a generation. Yet time and again our leaders crave battle. Why?

Last week we got a glimpse of an answer and it was not nice. The outgoing US defence secretary, Robert Gates, berated Europe's "failure of political will" in not maintaining defence spending. He said Nato had declined into a "two-tier alliance" between those willing to wage war and those "who specialise in 'soft' humanitarian, development, peacekeeping and talking tasks". Peace, he implied, is for wimps. Real men buy bombs, and drop them.

This call was echoed by Nato's chief, Anders Fogh Rasmussen, who pointed out how unfair it was that US defence investment represented 75% of the Nato defence expenditure, where once it was only half. Having been forced to extend his war on Libya by another three months, Rasmussen wanted to see Europe's governments come up with more money, and no nonsense about recession. Defence to him is measured not in security but in spending.

Libya has cost Britain £100m so far, and rising. But Iraq and the Afghan war are costing America $3bn a week, and there is scarcely an industry, or a state, in the country that does not see some of this money. These wars show no signs of being ended, let alone won. But to the defence lobby what matters is the money. It sustains combat by constantly promising success and inducing politicians and journalists to see "more enemy dead", "a glimmer of hope" and "a corner about to be turned".

Victory will come, but only if politicians spend more money on "a surge". Soldiers are like firefighters, demanding extra to fight fires. They will fight all right, but if you want victory that is overtime.

Eisenhower

It is not democracy that keeps western nations at war, but armies and the interests now massed behind them. The greatest speech about modern defence was made in 1961 by the US president Eisenhower. He was no leftwinger, but a former general and conservative Republican. Looking back over his time in office, his farewell message to America was a simple warning against the "disastrous rise of misplaced power" of a military-industrial complex with "unwarranted influence on government". A burgeoning defence establishment, backed by large corporate interests, would one day employ so many people as to corrupt the political system. (His original draft even referred to a "military-industrial-congressional complex".) This lobby, said Eisenhower, could become so huge as to "endanger our liberties and democratic processes".

I wonder what Eisenhower would make of today's US, with a military grown from 3.5 million people to 5 million. The western nations face less of a threat to their integrity and security than ever in history, yet their defence industries cry for ever more money and ever more things to do. The cold war strategist, George Kennan, wrote prophetically: "Were the Soviet Union to sink tomorrow under the waters of the ocean, the American military-industrial complex would have to remain, substantially unchanged, until some other adversary could be invented."

Simon Jenkins in Guardian. Here

Milli Gazette cartoon on Welfare Party of India

Bahut sooch samach kar hi bana hoon main moujon ka hareef 
Warna main bhi janta thah ke rahat sahil par hai  

I have become the opponent of the waves after much delibration and consideration
I am aware that comfort, ease and pleasure is in remaining in the shore

யோசித்து சிந்தித்து சீர்தூக்கிப் பார்த்து தான் அலைகளின் எதிரியானேன்.

எனக்கும் தெரியும், நிம்மதி கரையில் இருக்கிறது.

 Here

The recent discovery of really, really big viruses is changing views about the nature of viruses and the history of life

The common view of viruses, mostly true, is of tiny burglars that sneak into cells, grab the biosynthetic controls and compel the cell to make huge numbers of progeny that break out of the cell and keep the replication cycle going. Viruses are supposed to be diminutive even compared to cells that are just a micrometer (1,000 nanometers) in diameter. They are supposed to travel light, making do with just a few well-adapted genes.

 

In 1992, a new microorganism was isolated from a power-plant cooling tower in Bradford, England, where Timothy Robotham, a microbiologist at Leeds Public Health Laboratory, was seeking the causative agent of a local pneumonia outbreak. His search led to the warm waters of the cooling tower, a known reservoir for bacterial pathogens in the Legionella genus, which are the cause of the pneumonialike Legionnaire’s disease. Particles present in the sample were mistakenly identified as bacteria. Gram positive and visible under the microscope as pathogens within the particle-gobbling amoeba Acanthamoeba polyphaga, the entities surprisingly did not generate any product from the gene-amplifying polymerase chain reaction technique using universal bacterial primers.

Eleven years later, in 2003, the mystery organism received a new identity and a new name, Acanthamoeba polyphaga Mimivirus, for microbe-mimicking virus. Mimivirus is the largest virus ever discovered. Giant viruses had been known for a few years, many of them in a group termed nucleo-cytoplasmic large DNA viruses (NCLDVs). This group features several other virus families, including Poxviridae, which infects vertebrates (for example, smallpox virus) and invertebrates, the aquatic viruses Iridoviridae and Phycodnaviridae, and the vertebrate virus Asfarviridae. Giant viruses are considered to be ones with genomes larger than 300 kilobase pairs and with capsid diameters of about 200 nanometers or more.

James L. Van Etten in American Scientist: Here

Financial inclusion of the minorities discussed at Skoch Summit

In an important development, the issue of financial inclusion of the minorities was discussed at the recently concluded 26th Skoch Summit organized at Hyatt Regency, Mumbai on June 3. The conclave was titled ‘Swabhiman- The first step towards making inclusive growth a reality’.

The Conclave was chaired by Wajahat Habibullah, Chairman of National Commission for Minorities who brilliantly pointed out and presented the relevance of “Interest free banking in India."

Speaking on the occasion, H Abdur Raqeeb, general secretary of Indian Centre for Islamic Finance (ICIF), said that RBI should re-examine stand on Islamic Finance and modify the regulations to accommodate Islamic Banking/Islamic Windows as per the recommendation of Raghuram Rajan Committee Report.

He also said that Insurance Regulatory and Development Authority (IRDA) should permit Takaful (Islamic mutual insurance) and Securities and Exchange Board of India (SEBI) needs to draw up micro-venture capital guidelines to permit investment in partnerships/LLPs. He also urged the government to form an Expert Group on Islamic Finance (EGIF) as in UK from industry, citizens, and professionals, representatives from marginalized and Muslim organizations.


Among the Knowledge Partners of the Summit and the conclave were Planning Commission of India, several union ministries like Panchayat Raj, Urban Development, Unique Identification Authority, Capgemini, Corporation Bank, IOB, IFFCO and many well known Corporate Houses.

A report in Two circles. Here

With 1.2 Billion People, India Seeks a Good Hangman

India has 1.2 billion people, among them bankers, gurus, rag pickers, billionaires, snake charmers, software engineers, lentil farmers, rickshaw drivers, Maoist rebels, Bollywood movie stars and Vedic scholars, to name a few. Humanity runneth over. Except in one profession: India is searching for a hangman. 

Usually, India would not need one, given the rarity of executions. The last was in 2004. But in May, India’s president unexpectedly rejected a last-chance mercy petition from a convicted murderer in the Himalayan state of Assam. Prison officials, compelled to act, issued a call for a hangman.

No one answered.

Not initially.

The nation’s handful of known hangmen had either died, retired or disappeared. The situation was not too surprising, given the ambivalence within the Indian criminal justice system about executions. Capital punishment was codified during British rule, with hanging as the chosen method, but recent decades of litigating and legislating limited the actual practice to “the rarest of rare cases.”

Today, even prison officials encourage death row inmates to draft appeals. “At times, we also help the person draft the petition,” said K. V. Reddy, president of the All-India Prison Officers Association, who opposes capital punishment. “Normally, everybody sympathizes with a person who has spent a number of years in prison.”

Yet a hangman was needed in Assam. Magazines and newspapers published stories that read like macabre help-wanted ads: Large nation searching for someone willing to slip the noose around the neck of a murderer.

Jim Yardley and Hari Kumar in New York Times. Here

Erdogan leads Turkey - and the Middle East

Situating oneself in a fairly recent decade, if one were to suggest that someday Turkey, a staunchly secularist country, could have an Islamist head of government, it would have seemed a joke. And to suggest that an Islamist leader could as well prove to be the longest-serving leader in that country, second only to Kemal Attaturk, its founder and father figure, would have seemed a macabre joke.

"No way, the Pashas will never allow it to happen." That would be the repartee. The Pashas, or civil or military authorities, are confined to barracks. The results of the parliamentary elections held in Turkey on Sunday need to be put in historical perspective.

Without doubt, the resounding victory by the ruling party AKP (Justice and Development Party) led by Prime Minister Recep Tayyip Erdogan, with a mandate of 50% of popular support is a landmark event. Victory was expected, but not on a scale exceeding the 47% mandate of the 2007 elections.

The heart of the matter is that Turkey is reaching unprecedented heights of economic prosperity and is a land at peace after several decades of strife, bloodshed and chronic political instability. The contrast couldn't be sharper with its neighborhood, which is passing through great upheaval and uncertainties.

Turkey's economy grew at a rate of 9% last year, second only to China's among the Group of 20. The economy is already the world's 17th largest and growing income is beginning to percolate and give people hope of a better tomorrow.

Today, Turkey borrows more cheaply than Spain; a far cry from the not-too-distant past when it used to hold a begging bowl before the International Monetary Fund (IMF). Yet, it also showcases the IMF's success. Turkey has been one of IMF's biggest borrowers - US$25 billion in the past decade - but is well-poised to pay back its debts by 2013. The contrast with Greece, a pristine European Union (EU) member country, is at once obvious.

Unsurprisingly, a Turkish name that spontaneously sailed into view as a terrific candidate for the vacant post of managing director of IMF was of Kemal Davis, who nursed the sick Turkish economy at a critical phase when it was in intensive care. Arguably, it would have been a bitter pill to swallow for EU member countries if a brilliant Turkish wizard were to be employed to restore their economies to recovery.

Explaining Erdogan's mandate

Ironically, as a Bloomberg report wrote, "Rebuffed in its efforts to join the EU, Turkey now borrows at 10-year yields lower than at least eight members of the 27-nation bloc." The Turkish electorate is grateful to Erdogan's government for successful economic management. However, Erdogan's renewed mandate to lead the country for a third successive four-year term demands a much broader explanation.

Personal charisma was certainly a factor, as there is no one today in Turkish politics who can even come up to his shoulders in sheer stature as a statesman. It is a saga that becomes the stuff of an absorbing political biography - a long journey from the backstreets of a Black Sea town to Ankara via Istanbul, from a prison cell to the office of the prime minister, from rabble-rousing Islamism to consensual politics, from a Turkish politician to a towering regional figure who might very well end up in the years ahead moulding the New Middle East in a far more enduring and humane way than the Ottomans from Suleiman the Magnificent could manage through centuries.

The Turkey which Erdogan inherited in 2003 was a practicing democracy in appearance but still had common characteristics with the authoritarian regimes of the Middle East.

The military as the self-appointed Praetorian Guards of the Turkish state; the strong authoritarian undercurrent of the "deep state"; coercion as the instrument to smother dissent; a form of secularism that was as militant and suffocating as any religious extremism; the deep-rooted religiosity of the common people who were observant Muslims but steeped in worldly concerns; and, the inability or refusal to comprehend and to come to terms with political Islam - these were as much features of the Turkish crisis.

Erdogan proved himself to be a "liberator" and a "conqueror". He gently eased Turkey to face the reality that practicing or holding religious beliefs is not antithetical to the state or modernity. The thought churning through the Turkish mind when Erdogan took over the leadership was whether the practice of women wearing headscarves was compatible with the tenets of a secularist state.

M K Bhadrakumar in Asia Times. Here

வெல்ஃபேர் பார்ட்டி ஆஃப் இந்தியா ஜமாஅத்தே இஸ்லாமி ஹிந்தின் அரசியல் கட்சி அன்று: அமீரே ஜமாஅத் பேட்டி - மூன்றாம் பாகம்

m தேர்தல் அரசியலில் பங்கேற்பது பற்றிய விவகாரத்தில் ஜமாஅத்துக்குள்ளேயே கருத்து வேறுபாடுகள் நிலவுவதாகவும் தேர்தல் அரசியலில் பங்கேற்க வேண்டும் என்று பெரும்பான்மையான மக்கள் விரும்புவதாகவும் இது நம்முடைய கோட்பாட்டுக்கும் சிந்தனைக்கும் நேர்மாறானது என்றும் இப்போதையச் சூழலில் தேர்தல் அரசியலில் பங்கேற்பது என்றும் மற்றவர்கள் எதிர்ப்பதாகவும் விஷயம் தெரிந்தவர்கள் மத்தியில் ஒரு கருத்து காணப்படுகின்றது. நீங்கள் என்ன நினைக்கின்றீர்கள் ?

மௌலானா சையத் ஜலாலுத்தீன் உமரி: தற்போது உள்ள ஸிஸ்டம் இஸ்லாத்திற்கு அப்பாற்பட்டது, அசத்தியமானது என்பதிலும் இந்த ஸிஸ்டத்தை மாற்றுவதற்காக ஜமாஅத் பாடுபட வேண்டும் என்பதில் எந்தவிதமான கருத்துவேறுபாடும் இல்லை.

ஆனால் இப்போது நம்முடைய விவாதத்தில் இருக்கின்ற விவகாரம் இந்திய முஸ்லிம்கள் எதிர்கொண்டுள்ள பல்வேறு பிரச்னைகளுடன் தொடர்புடையதாகும். அவர்கள் சிறுபான்மையினராக இருப்பதால் இந்தப் பிரச்னைகள் இன்னும் அதிகமாகக் கூர்மையடைந்துவிட்டுள்ளன.

தேர்தல் அரசியலில் பங்கேற்பது மூலமாக முஸ்லிம்கள் எதிர்கொண்டுள்ள இந்தப் பிரச்னைகளைத் தீர்க்க முடியுமா  என்பதுதான் இங்கு எழுகின்ற கேள்வி.

இதற்குத் தீர்வுகாண்பதில் இருவேறு கருத்துகள் காணப்படுகின்றன என்பது உண்மையே. அதனைத்தான் நீங்களும் சுட்டிக்காட்டியிருக்கின்றீர்கள். தேர்தல் அரசியலில் பங்கேற்க வேண்டும்; அது ஒட்டுமொத்தமாக நாட்டுக்கும் சமுதாயத்துக்கும் நன்மை அளிப்பதாக அமையும் என்பதுதான் பெரும்பாலோரின் கருத்து. இது தொடர்பாக என்னுடைய கருத்தை வெளிப்படுத்த வேண்டும் எனக் கேட்டிருக்கின்றீர்கள். உங்களுடைய இந்தக் கேள்விக்கு நான் பதில் அளிப்பது பொருத்தமாக இராது. என்னுடைய சொந்தக் கருத்து இதற்குச் சாதகமாகவும் இருக்கலாம்; எதிராகவும் இருக்கலாம். ஒரு பொறுப்பாளர் என்கிற முறையில் நான் இந்த விவாதத்தில் விழக்கூடாது.

அண்மையில் நடந்த ஜமாஅத்தின் மத்திய பிரதிநிதிகள் சபை கூட்டத்தில் பேசியபோது ‘நம் நாட்டின் அரசியல் அமைப்புச் சட்டத்தில் செக்குலரிஸம், சோஷலிஸம், டெமாக்ரஸி ஆகிய சொற்கள் ஒரு தனிப் பொருளில்தான் ஆளப்பட்டிருக்கின்றன. சோஷலிஸம் குறித்து நாட்டின் உச்ச நீதிமன்றம் ‘சோஷலிஸம் என்கிற சொல்  தொடக்கக்காலத்தில் எந்தப் பொருளில் ஆளப்பட்டதோ அந்தப் பொருளில் நாம் அதனை ஆள்வதில்லை. அதற்கு மாறாக சமூக நீதி என்கிற பொருளில்தான் தற்போது ஆளப்படுகின்றது’ எனக் கருத்து தெரிவித்துள்ளது.

மௌலானா அபுல் லைஸ் இஸ்லாஹி நத்வி

செக்குலரிஸத்தைப் பொருத்தவரை ரொம்பக் காலத்திற்கு முன்பே அப்போதைய அகில இந்தியத் தலைவர் மௌலானா அபுல் லைஸ் இஸ்லாஹி நத்வி மிகத் தெளிவாக எடுத்துரைத்துவிட்டார். அந்தக் காலத்தில் டாக்டர் சையத் மஹ்மூத் ‘செக்குலரிஸம் குறித்து உங்களுடைய கருத்து என்ன?’ என வினவிய போது மௌலானா அபுல் லைஸ் இஸ்லாஹி நத்வி அவர்கள் ‘செக்குலரிஸம் என்பதற்கு இந்த நாட்டில் எந்தவொரு மதத்தின் ஆட்சியும் இருக்காது; அனைத்து மதத்தினரும் சமமாக நடத்தப்படுவார்கள்; அனைவருக்கும் தத்தமது மதத்தின் அடிப்படையில் செயல்படுவதற்கு முழுமையான சுதந்திரம் உண்டு’ என்பதுதான் பொருள் எனில் நாங்கள் அந்த செக்குலரிஸத்திற்கு எதிரானவர்கள் அல்லர். ஆனால் செக்குலரிஸம் என்பதற்கு இறைவனின் ஆட்சியையும் இறையாண்மையையும் இறைவனின் அதிகாரத்தையும் மறுப்பதுதான் பொருள் எனில் நாங்கள் அதனை எதிர்ப்போம்’ என்று நறுக்குத்தெறித்தாற்போல் பதிலளித்தார். பிற்பாடு மத்திய ஆலோசனைக் குழுக் கூட்டத்திலும் இது குறித்து விவாதிக்கப்பட்டு மௌலானாவின் விளக்கம் உறுதி செய்யப்பட்டது.

ஜனநாயகம் தொடர்பாகவும் இதே நிலைப்பாடுதான். நான் இதனைக் குறித்து எத்தனையோ தடவை எழுதியிருக்கின்றேன். இறைவனின் அதிகாரத்திற்குப் பதிலாக மனிதர்களின் அதிகாரத்தை ஏற்றுக்கொள்வதுதான் ஜனநாயகம். இதனை நாங்கள் தவறான சிந்தனை என்றே சொல்கின்றோம். ஆனால் ஜனநாயகத்திற்கு இருக்கின்ற சிறப்பு என்னவெனில் அது கருத்து சுதந்திரத்தையும் விருப்பம் போல் செயல்படுகின்ற சுதந்திரத்தையும் வழங்குவதுதான். இந்தச் சுதந்திரமான சூழல் அழைப்புப் பணிக்கும் பரப்புரை செய்வதற்கும் சமூக சீர்திருத்தப் பணிகளுக்கும் களம் அமைத்துத் தருகின்றது. இதனால் தான் இத்தகைய சுதந்திரத்தையும் உரிமைகளையும் மறுக்கின்ற, ஒரு குறிப்பிட்ட பண்பாட்டையும் கலாச்சாரத்தையும் நாட்டு மக்கள் அனைவர் மீதும் திணிக்க நாடுகின்ற மற்ற ஸிஸ்டங்களோடு ஒப்பிடும்போது ஜனநாயகத்தின் அடிப்படையிலான சிஸ்டத்தை நாங்கள் விரும்புகின்றோம்.

நமது நாட்டில் ஜனநாயகம் நிலைபெற்றுள்ளது. இதிலிருந்து பயனீட்டுவதற்கு நாம் முயல வேண்டும். இஸ்லாத்தை நல்ல முறையில் அறிமுகம் செய்வதற்கும் முயல வேண்டும். இஸ்லாத்தைக் குறித்து இங்குக் காணப்படுகின்ற தவறான கருத்துகள், எண்ணங்களைக் களைவதற்கும் முயல வேண்டும். இஸ்லாத்தை மேற்கொள்வதில் நாட்டின் வெற்றியும் உலகத்தின் நன்மையும் அடங்கியிருக்கின்றது என்பதைத் தெளிவுபடுத்த வேண்டும். எந்தவொரு மதமோ அல்லது மார்க்கமோ அரசாங்க மதமாக அறிவிக்கப்படுவதற்கு ஜனநாயகம் தடையாக இருக்கும் என்றும் சிலர் சொல்கின்றார்கள். ஜனநாயக வழியில் செயல்பட்டு இந்தத் தடையை அகற்றுவதற்கான பொருத்தமான வழிவகைகள் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும் என்றே நான் நினைக்கின்றேன். 

Parvaz Rahmani, Editor, Dawat interviews Moulana Syed Jalaludeen Umari, Ameer-e-Jamaat. Translated by T Azeez Luthfullah. More Here

அமீரே ஜமாஅத் பேட்டி - இரண்டாம் பாகம்

m உலகளாவிய அளவில் விவாதிக்கப்படுகின்ற, கருத்துப் பரிமாற்றம் செய்யப்படுகின்ற விவாதப் பொருளாக இஸ்லாத்தை ஆக்க வேண்டும்; இவ்வாறாக உலக அளவில் முடுக்கிவிடப்பட்டுள்ள இஸ்லாத்திற்கு எதிரான பிரச்சாரப் புயலிலிருந்து வெளி வருகின்ற பாதை புலப்பட்டுவிடும் என்றும் நீங்கள் சொல்லி வந்துள்ளீர்கள். இப்போது மேற்கத்தியர்களும் எந்தவிதமான பக்கச்சார்பும் இல்லாமல் உள்ளார்ந்த ஈடுபாட்டுடன் இஸ்லாத்தை ஆராய்வதற்கு முன் வந்துள்ளார்கள் என இப்போது தோன்றுகின்றது. இது தொடர்பாக அண்மையில் வெளியான ‘ஏ வர்ல்ட் வித் அவுட் இஸ்லாம்’ என்கிற நூலைச் சொல்லலாம். அமெரிக் உளவு நிறுவனமான ஸி.ஐ.ஏ.வில் பல்லாண்டுகள் பணியாற்றிய மூத்த உளவுத்துறை அதிகாரி கிரஹாம் ஃபுல்லர் என்பவர் இந்த நூலை எழுதியிருக்கின்றார். மேற்கிலும் கிழக்கிலும் இந்த நூல் பரவலாகப் பேசப்படுகின்றது. இஸ்லாத்தைக் குறித்து மேற்கத்திய உலகம் கொண்டுள்ள நிலைப்பாட்டை பக்கச்சார்புள்ளது; துவேஷமும் காழ்ப்பு உணர்வும் கொண்டது என்று கிரஹாம் ஃபுல்லர் கடுமையாக விமர்சித்து ஒதுக்கியிருக்கின்றார். இஸ்லாத்தை அதன் மூல நூல்களிலிருந்து கற்றுக்கொள்வதற்கும் புரிந்துகொள்வதற்கும் முன் வர வேண்டும். இதுதான் காலத்தின் கட்டாயம் என்றெல்லாம் அவர் எழுதியிருக்கின்றார். இதனை வரவேற்கத்தக்க மாற்றம் என்று சொல்லலாமா?  

மௌலானா சையத் ஜலாலுத்தீன் உமரி: இஸ்லாத்திற்கு எதிராக மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்ற அவதூறு பிரச்சாரத்தின் விளைவாக மக்கள் மத்தியில் இஸ்லாத்தை அறிந்துகொள்ள வேண்டும் என்கிற தாகத்தை உண்டுபண்ணியிருக்கின்றது என்பதில் ஐயம் இல்லை. இஸ்லாத்தை அறிமுகப்படுத்துவதற்கு நல்லதொரு வாய்ப்பை அது உருவாக்கியிருக்கின்றது என்பதும் சரியே.

கிரஹாம் ஃபுல்லர் எழுதிய புத்தகத்தையும் நாம் இந்தப் பின்னணியில்தான் பார்க்க வேண்டும். என்னால் அந்த நூலை முழுமையாக வாசிக்க இயலவில்லை. என்றாலும் அந்த நூல் பற்றிய விமர்சனங்கள் சிலவற்றை வாசித்திருக்கின்றேன். கிரஹாம் ஃபுல்லரின் துணிவைப் பாராட்டத்தான் வேண்டும்.

இங்கு ஒரு விஷயத்தை நாம் மறந்துவிடக்கூடாது. மேற்கத்திய உலகம் இஸ்லாத்தைப் போட்டியிடுகின்ற சக்தியாகத்தான் காலங்காலமாகப் பார்த்து வந்துள்ளது. அந்த அடிப்படையில்தான் அது இஸ்லாத்தை கடுமையான விமர்சனத்திற்கும் உள்ளாக்கி வருகின்றது. நிலைமைகளுக்கேற்ப இந்த விமர்சனங்களின் பாணியும் இலக்கும் மாறும். அவர்கள் சில சமயம் இஸ்லாத்தின் அடிப்படைக் கோட்பாடுகளையே குறிவைத்து விமர்சிப்பார்கள். சில சமயம் அண்ணல் நபிகளாரின் அழகிய வாழ்வை விமர்சிப்பார்கள். சில சமயம் வஹீ, தூதுத்துவ ஏற்பாட்டை விமர்சிப்பார்கள். சில சமயம் இஸ்லாத்தின் குடும்ப அமைப்பை விமர்சிப்பார்கள். சில சமயம் இஸ்லாத்தின் பொருளாதார அமைப்பை விமர்சனத்திற்கு உள்ளாக்குவார்கள். இந்த விமர்சனங்கள் அனைத்தும் அடிப்படையற்றவை என்பது ஒரு புறம் இருக்க கேலி, கிண்டல்களாகவும் இவை ஆக்கப்படுவதுண்டு.

இந்த நிலையில் 9/11க்குப் பிறகு இஸ்லாத்தை பயங்கரவாதத்தின் ஊற்றாகச் சித்திரிப்பதற்கு திட்டமிட்ட முறையில் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. இஸ்லாமிய இயக்கங்களைக் குறி வைத்து விமர்சனங்கள் தொடுக்கப்பட்டன. இன்னும் ஒரு படி மேலே போய் பயங்கரவாதம், வன்முறை, சகிப்புத்தன்மையின்மை ஆகியவற்றைத் தூக்கி வைத்துக்கொண்டாடுவதுதான் இஸ்லாம்; இந்த இயக்கங்களும் அதிலிருந்துதான் வழிகாட்டுதலையும் ஊக்கத்தையும் பெறுகின்றன என்றெல்லாம் சகட்டுமேனிக்கு அவதூறுகள் பரப்பப்பட்டன.

கிரஹாம் ஃபுல்லர்

ஆனால் எந்தவித பக்கச்சார்பும் இல்லாமல், இஸ்லாத்தைப் பற்றியோ முஸ்லிம்களைக் குறித்தோ எத்தகைய காழ்ப்புணர்வும் இல்லாமல், எந்தவித முன்முடிவும் இல்லாமல், திறந்த மனத்துடன் இஸ்லாத்தை ஆழ்ந்து படிக்கின்ற எவரும் இஸ்லாத்திற்கு எதிரான இந்தப் பரப்புரைகள் அனைத்தும் முற்றிலும் தவறானவை; அடிப்படையற்றவை என்கிற முடிவுக்கே  வருவார். கிரஹாம் ஃபுல்லரும் அவருடைய நூலும் இதனைத்தான் பிரதிபலிக்கின்றன.

என்னைக்கேட்டால் எந்தவொரு விவகாரத்திலும் இஸ்லாத்தின் பார்வையைப் புரிந்துகொள்வதற்காக முயல்வாரேயானால் அவர் நிச்சயமாக நீதியும் நியாயமும் செறிந்த அதன் போதனைகளில் மனத்தைப் பறிகொடுத்துவிடுவார்; இஸ்லாத்திற்கு எதிராகத் தொடுக்கப்படுகின்ற ஆட்சேபங்களை அடிப்படையற்றவை என ஒதுக்கித்தள்ளிவிடுவார் என்றே சொல்வேன். என்றாலும் இவ்வாறு ஒரு குறிப்பிட்ட தலைப்பின் கீழ் மேற்கொள்ளப்படுகின்ற இவ்வகையான ஆய்வு இஸ்லாத்தைப் பற்றி ஒரு குறிப்பிட்ட கோணத்தில் மேற்கொள்ளப்பட்ட ஆய்வாகவோ, இஸ்லாத்தின் ஒரு குறிப்பிட்ட பரிமாணத்தை மட்டும் கவனத்தில் கொள்ளப்பட்ட ஆய்வாகவோ அமைந்துவிடுகின்றன. இதுதான் இவ்வகையான ஆய்வுகளில் பொதிந்து இருக்கின்ற குறை ஆகும்.

இஸ்லாத்தைப் பற்றி ஆய்வு செய்யத்தொடங்கும்போது முதலில் அதன் அடிப்படைகள், அடிப்படைக் கோட்பாடுகள் ஆகியவற்றை ஆழ்ந்து வாசிக்க வேண்டும். பிறகு அதன் ஒளியில் குறிப்பிட்ட பிரச்னையில் அது முன்வைக்கின்ற போதனைகளைப் புரிந்துகொள்வதற்கு முயல வேண்டும். இஸ்லாத்தின் கோட்பாடுகள்தாம் அதன் அடிப்படைகளாக இருக்கின்றன. இஸ்லாம் நாத்திகத்தையும் இணைவைப்பையும் எதிர்க்கின்றது. அவற்றுக்கு எதிராக கலப்படமற்ற, மாசற்ற தூய்மையான ஓரிறைக் கோட்பாட்டை அது முன்வைக்கின்றது. அது இந்த உலக வாழ்வை மனிதனின் இறுதி இலக்காகப் பார்ப்பதில்லை. அதற்குப் பதிலாக மறுமை, நற்கூலி, தண்டனை பற்றியக் கருத்தோட்டத்தை அது முன்வைக்கின்றது. அறிவைத் தேடியடைவதற்காக மனிதனுக்குக் கிடைத்திருக்கின்ற வழிவகைகளை அது போதுமானவையாகக் கருதுவதில்லை. இறைவழிகாட்டுதல் இன்றி மனிதனால் வாழ்க்கைத்திட்டத்தை அமைத்துக்கொள்ள முடியாது என அது அழுத்தம்திருத்தமாக வாதிடுகின்றது. அதற்காக வஹீ, தூதுத்துவம் ஆகியவற்றின் மீது நம்பிக்கை கொள்வது அவசியம் என அது அறிவிக்கின்றது. அண்ணல் நபிகளாரை இறுதித்தூதராகவும் திருக்குர்ஆனை இறுதி வேதமாகவும் அறிமுகப்படுத்துகின்றது. அது மனிதனை இறைவனின் அடியானாக, இறைவனிடம் பதில் அளிக்கக் கடமைப்பட்டவனாக அறிவிக்கின்றது. மனிதர்களிடையே சமத்துவம் கட்டிக்காக்கப்பட வேண்டும்; மனிதநேயம் மலர வேண்டும் என்றே அது எதிர்பார்க்கின்றது. மனிதன் மீது இன்னொரு மனிதனின் ஆதிக்கத்தை தவறு என்று அது ஒதுக்குவது இந்த சமத்துவத்தின் ஒரு பரிமாணம்தான். அதற்குப் பதிலாக இறைவனின் ஆட்சி என்கிற கருத்தோட்டத்தை அது முன்வைக்கின்றது. இஸ்லாத்தின் இந்த அடிப்படைக் கோட்பாடுகளையும் போதனைகளையும்தான் விவாதப் பொருளாக ஆக்க வேண்டும்.

இஸ்லாத்தின் அடிப்படைக்கோட்பாடுகளில் பொதிந்துள்ள விவேகங்கள் ஏராளம். ஏராளம். இன்னும் அதிகமான விவேகங்களையும் தேடியடைய முடியும். ஆனால் ஒரே ஒரு நிபந்தனை. திருக்குர்ஆன்தான் இறுதி வேதம் என்பதையும் ஃபைனல் அத்தாரிட்டி என்பதையும் ஒருவர் ஏற்றுக்கொள்வாரேயானால் அது முன்வைக்கின்ற எந்தவொரு போதனை குறித்தும் அவர் ஆட்சேபிக்க மாட்டார். ஆனால் இப்போது எழுதப்படுகின்ற புத்தகங்களில் இந்தக் கோணத்தில் எதுவுமே விவாதிக்கப்படுவதில்லை. இந்தக் கோணத்தில் இந்தப் பாணியில் இஸ்லாம் விவாதிக்கப்பட வேண்டும் என்றும் அறிவுஜீவிகள் குர்ஆனின் அடிப்படைக்கோட்பாடுகளை ஆய்வு செய்யவேண்டும் என்றும்தான் நாம் விரும்புகின்றோம்.  

தமிழில் : T.அஜீஸ் லுத்ஃபுல்லாஹ்

This is the second part of the interview of Ameer-e-Jamaat

Parvaz Rahmani, Editor, Dawat interviews Moulana Syed Jalaludeen Umari, Ameer-e-Jamaat. Translated by T Azeez Luthfullah. More Here

Obama's nefarious designs in Syria

The parliamentary election result in Turkey ensuring another term for the ruling "Islamist" party AKP (Justice and Development Party) significantly strengthens the US position on Syria. Ankara has hardened its stance on Assad and has begun openly criticizing him. A more obtrusive Turkish role in destabilizing Assad and forcing a regime change in Damascus can now be expected in the coming weeks. Ironically, Turkey also controls the Bosphorous Straits.

By improving ties with Turkey in the past decade, Moscow had been hoping that Ankara would gradually move toward an independent foreign policy. The Kremlin's expectation was that the two countries could get together and form a condominium over the Black Sea. But as events unfold, it is becoming clear that Ankara is reverting to its earlier priorities as a NATO country and US's pre-eminent partner in the region. Ankara cannot be faulted: it made a shrewd assessment and drew a balance sheet concluding that its interests are best served by identifying with the Western move to effect a regime change in Syria.

Additionally, Ankara finds it profitable that it identifies with the Saudi approach to the upheaval in the Middle East. The wealth Arabs in the oil-rich countries of the Persian Gulf are willing to send their "green money" to Turkey. Ankara also shares Saudi misgivings about Iran's rise as regional power.

In sum, the US is slowly but steadily getting the upper hand over its agenda of a regime change in Syria. Whether Moscow will buckle under this immense pressure and accept a rollback of its influence in Syria is the big question. Moscow has threatened to cooperate with Beijing and adopt a common stance over Syria. But Moscow's ability to counter the American juggernaut over Syria is weakening by the day.

The course of events over Syria will certainly impact profoundly on the US-Russia reset. The Obama administration seems to have done its homework and concluded that it is worth taking that risk for the sake of ensuring Israel's security. The warship that sailed into the Black Sea carries a blunt message to Russia to accept that it is a mere pale shadow of the former Soviet Union.

M K Bhadra kumar in Asia Times online. Here

Hazrat Khadija was my inspiration : Ishrat Shahabuddin Shaikh

She owns Shalimar hotel, a famous and highly successful eating joint in South Mumbai. She also runs a school SAFA, which has the unique distinction of imparting modern as well as religious education to its students.

Meet Ishrat Shahabuddin Shaikh, 42, a widow and an entrepreneur who epitomizes the idea of brilliant management as she runs her eating joint and also brings up five kids all alone. Born and brought up in Azamgarh Shaikh comes from a modestly rich family. She migrated to Mumbai after she got married Shahabuddin Shaikh at the age of 18

Shanno as Ishrat is popularly known within her family, was a housewife enjoying a peaceful and happy life until her family met with an accident in 2002. She lost her husband; her daughter, Khansa and other two daughters Zara and Sara got seriously injured.

While talking to TCN, Ishrat said, “That gruesome accident shattered my life into pieces. I was in a situation, where on the one hand I had to bring up my kids and at the same time I had to take over the business. Then there was SAFA School also, which was the dream of my husband.”

At that time her businessmen brothers and her mother-in-law, Rehana Shaikh, a highly religious woman, who lost her only son, encouraged her to look after the multi crore, multi cuisine restaurant, Shalimar which employs nearly 350 employees and is spread across 18000 sq.ft.

Shaikh takes her inspiration from Hazrat Khadija, “Hazrat Khadija, wife of Prophet Muhammad (PBUH) was a businesswoman and that finally motivated me to join the business.” Talking about hijab, Ishrat said, “Veil is never a deterrent but interestingly it helped me dealing with outsiders and my employees.”

She also attributed her successful business to her employees and staff in the hotel and in the school. She is very loving and caring towards her staff. Arshad a sweeper in the hotel said, “Madam, always call me as Arshad Bhai that sounds very loving.”

“Love can win you anyone in this world and these are the people who helped me at the time of distress. I am very grateful to them.” Ishrat said.

The most important aspect of the hotel is the taste of food it serves. “Taste of our dishes has improved a lot since the time Ishrat Madam took over,” informed, Abdul Rehman Azmi, manager of the hotel. “She even introduced sweet section and consolidated Dastarkhwan; five enclosed cabins offer sit-down seating from 2 people to a dozen, pure white upholstery and rare privacy in Mumbai. Each cabin has its own telephone and more importantly best suited for the family,” said Abdul Rehman Azmi.

Umaer, 23, Ishrat’s son who joined her mother at the age of 16, is geared up to open two more branches of Shalimar hotel in Andheri, western suburb and at Vashi, an eastern suburb of Mumbai.

Talking about her future plans, Ishrat said that she is planning to handover the hotel to her son, “Umaer is big enough to handle the business and I will concentrate on SAFA School. From this year only we are starting SAFA Junior College.”

Rehan Ansari's report in Two Circle. Here